Historia budynku szkoły w latach 1919-2000

Budynek szkoły - w 1919 r. szk. została ulokowana w wynajętym drew. domu przy ul. 11 Listopada. B. wymagał remontu i odpowiednich przeróbek, by stać się lokalem szk. Uzyskane w ten sposób 3 sale lekcyjne oraz mieszkanie składające się z 2 pokoi i kuchni nie były co prawda wystarczające, ale już w takich warunkach mógł rozpocząć się r. szk. Niebawem jednak okazało się, że dotychczasowy b. jest za mały na taką ilość dzieci. Postanowiono więc wynająć 1 salę przy ul. Żelechowskiej. Warunki nieco się poprawiły, ponieważ szk. dysponowała już 5 salami lekcyjnymi (4 przy ul. 11 Listopada). Jesienią 1922 r. przeznaczono do użytku szk. 4 sale w wyremontowanym domu w Al. Kościuszki. Oprócz tego przybyła sala szk. na Łapiguzie oraz na ul. Warszawskiej. W r. szk. 1934/35 dzięki ogromnemu wysiłkowi kier. pozyskano kilka kl. w b. po inspektoracie. W końcowej fazie komasacji b. szk. zaplanowano zlikwidować lokal przy ul. Warszawskiej, który nie odpowiada przeznaczeniu oraz zdobyć dodatk. pomieszczenie w pobliżu b. w Al. Kościuszki. W tym czasie szk. miała w posiadaniu także kilka sal przy ul. Międzyrzeckiej.

Pożoga wojenna doprowadziła do ruiny niemal wszystkie b., w których mieściła się SP nr 2. Lekcje prowadzono w zastępczych barakach, w których wyposażenie w sprzęt szk. i pomoce dydakt. pozostawiało wiele do życzenia. Z roku na rok wzrastała l. uczniów, zaszła więc konieczność powiększenia b. Ostatecznie postanowiono wykorzystać mury b. przy ul. Cieszkowizna. Znajdowały się tam tylko fundamenty i ściany wyprowadzone do I piętra. W szybkim tempie ukończono budowę. Uroczyste przeniesienie się do nowego murowanego b. nastąpiło 1.12.1949. Po kilku latach korzystania z b. przy ul. Cieszkowizna dały znać o sobie skutki szybkiego i przestarzałego sposobu budowania. Deski chropowatych podłóg straszyły wystającymi gwoździami i zadrami. Pomieszczeń nie można było dostatecznie ogrzać przy pomocy pieców kaflowych. Sprzęt był zniszczony, kl. przepełnione (40-50 ucz.), nauka odbywająca się na dwie zmiany trwała do późnych godzin. W 8 salach lekcyjnych uczyło się ponad 500 dzieci, które w czasie przerw gniotły się na 2 małych holach. Wobec powyższego najpierw powiększono korytarze przez usunięcie stojących wieszaków i przybicie do ścian estetycznych kolorowych wieszaczków na drewnianych listwach. Piękne wnętrze klas stało się pkt. honoru każdego nauczyciela. W r. szk. 1967/68 na dolnym korytarzu położono linoleum. Ponadto zawieszono nowe, cepeliowskie zasłony w oknach, kraty na ścianach i barwne plansze. Podłogi zostały pomalowane i zapastowane. Następnie podjęto decyzję o rozbudowie szkoły i remoncie kapitalnym starej cz. Początkowo planowano nadbudowę piętra, ale po wykonaniu ekspertyzy okazało się, że takie rozwiązanie byłoby zbyt ryzykowne ze względu na bezpieczeństwo. Zdecydowano się, więc na rozbudowę przestrzenną. Wiele prac wykonali społecznie rodzice uczniów. Trzeba było wykonać wykopy pod cz. B, a przedtem usunąć stare komórki. Już po rozpoczęciu budowy (tzn. 5.11.1967) zaczęły się kłopoty, gdyż okazało się, że dokumentacja jest niekompletna. Po wielu zabiegach i staraniach ze str. władz m. udało się zalegalizować budowę. Wykupieniem działek od sąsiadów szk. zajmował się przew. MRN w Łukowie, K. Mazur. Dzięki ogromnemu zaangażowaniu i ofiarności rodziców przedsięwzięcie udało się doprowadzić do szczęśliwego finału. Rosły mury szk., a kier. i nauczyciele czynili starania o zakup nowego sprzętu i pomocy dydakt., by urządzić klasopracownie. 5.07.1969 na strychu w starym b. wybuchł pożar. Wpłynął on na przebudowę cz. A. Pojawiły się nowe trudności przy dostosowaniu cz. A do całości. Nauka w nowej szk. rozpoczęła się 10.01.1970, a w czerwcu tegoż roku zaczęła funkcjonować świetlica i sala gimnastyczna.

Nowo wybudowany budynek SP nr 2, 1970 r.

Jesienią natomiast rozpoczęto prace nad urządzeniem boiska, które planowano ukończyć wiosną 1971. W gmachu przy ul. Cieszkowizna po dzień dzisiejszy odbywają się zajęcie lekcyjne. Łączna kubatura b. oddanego do użytku wynosi 12 244,5 m3. Obiekt jest piętrowy, podzielony na części: A, B i C. W cz. A znajdowały się: prac. geogr. oraz klasopracownie: j. ros., hist., polonist., matemat. Tutaj też mieściła się biblioteka, pokój nauczycielski i sklepik uczniowski. Cz. B zajmowały: prac. zajęć techn., zaplecze techn., klasopracownie: polonist., kl. I, kl. II oraz fiz., biol. W tej cz. znajdowały się również: gab. lek., gab. stomat., szatnia szk. Cz. C były to: świetlica, kancelaria szk., gab. dyr., gab. wicedyr., s. gimnastyczna, magazyn sprzętu, przebieralnia dla uczniów, pokój dla nauczycieli wf-u. Sale lekcyjne nie zaspakajały w pełni potrzeb szk., dlatego też kl. młodsze korzystały z 3 pomieszczeń na pobliskiej plebanii. Od kilkunastu lat b. wymaga ciągłego nadzoru. Kłopotów przysparza gł. nowsza cz. szk. wzniesiona w późnych l. 60-tych. Okazuje się, że usytuowanie gmachu w bezpośrednim sąsiedztwie rz. Krzny nie było najszczęśliwszym rozwiązaniem. Wody podziemne zmierzające ku rzece podmywają teren, powodując osiadanie fundamentów, a co za tym idzie pękanie ścian, zapadanie się podłóg. W zw. z tym corocznie dokonywane są remonty.

Pracownia biologiczna, 1970 r.
Pracownia polonistyczna, 1970 r.

Prac. i klasopracownie Gimnazjum nr 2 wyposażone są w niezbędne do realizacji treści programowych śr. dydakt. Jest to wynik inicjatywy i zaangażowania nauczycieli oraz troski dyr. szk. Opiekę nad tymi pomieszczeniami sprawują nauczyciele i uczniowie, którzy dbają o ich wystrój. Wyposażenie sal lekcyjnych w sprzęt jest zróżnicowane. Są sale posiadające nowszy sprzę, a także sale ze sprzętem częściowo zużytym, ale utrzymanym w dobrym stanie technicznym. Pracownie Gimnazjum nr 2 w Łukowie: dwie polonist., dwie matemat., informatyczna, hist., geogr., WOS-u, plastyczna, biol., fiz., dwie językowe. Ciekawe i z dużym smakiem wykonane przez uczniów dekoracje plast. na korytarzach stwarzają przyjemny wygląd wnętrza b. szk. Piękna dodają rośliny doniczkowe, których jest mnóstwo na terenie szk. Jedna ze ścian dolnego korytarza w cz. B prezentuje osiągnięcia dydakt., wychowaw., sport. i in. Gimnazjum nr 2 w postaci dyplomów. środki audiowizualne, które ułatwiają realizację programu to: magnetofony, radia, telewizory, rzutniki do przeźroczy, odtwarzacze video i magnetowidy.

Pracownia informatyczna, 2001 r.
 Opracowały: Olga Dzieniszewska, Aleksandra Radomyska

Copyright © 2000-2016 Aneta Paszkiewicz